“เพื่อไม่ให้ตัวเองเกลียดโลกไปมากกว่านี้ ผมเลยคิดว่าไปทำอะไรให้โลกดีขึ้นแล้วกัน” วรรณสิงห์ ประเสริฐกุล

     

     “ตอนนั้นผมอายุ ๑๗ ปี นั่งกินบะหมี่อยู่ ก็มีแมวมองเดินมาถามว่าสนใจไป cast พิธีกรไหม จนได้เป็นพิธีกรรายการเคเบิลทีวี นายแบบโฆษณา และวีเจรายการเพลง”

 

     “ผมค่อนข้างซีเรียสกับการเรียนมาก ตั้งแต่ทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัย ผมก็ตั้งปณิธานไว้ว่าจะไม่ให้เสียการเรียนเด็ดขาด เทอมแรกสอบได้เกรดเฉลี่ย ๔.๐๐“

 

     “ผมทำกิจกรรม จนบางคนก็อาจจะมองว่าผมต้องการสร้างภาพหรือเปล่า คือเป็นดาราแล้วก็ยังเป็นนักกิจกรรมด้วย”

 

     วรรณสิงห์ ประเสริฐกุล เป็นนักศึกษาชั้นปีที่ ๓ คณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ก่อนหน้านี้เขาเคยได้ทุน AFS ไปอยู่ประเทศสหรัฐอเมริกา ๑ ปี วัยรุ่นจำนวนมากรู้จักเขาในฐานะนายแบบ พิธีกร วีเจชื่อดัง และนักเขียนหนุ่มที่มีมุมมองน่าสนใจ

 

     แต่หลายคนทราบดีว่า วรรณสิงห์ หรือ สิงห์ เป็นลูกคนเล็กของบุคคลที่เป็นตำนานของประวัติศาสตร์การเมืองไทยไปแล้ว คือ เสกสรรค์ ประเสริฐกุล และ จิระนันท์ พิตรปรีชา เขายอมรับว่าเมื่อก่อนเคยรู้สึกถูกสังคมกดดันจากการเป็นลูกของบุคคลที่มีชื่อเสียง 

 

     “หลังจากผ่านการหล่อหลอมด้วยกาลเวลามาระยะหนึ่ง ผมก็เรียนรู้ที่จะเพิกเฉยกับสิ่งที่โลกคิดกับผม และหันมาเติมเต็มตัวตนภายในที่เรารู้จักดีกว่า”

สิงห์ทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองมาสองสามปีแล้ว เขาตั้งใจจะเก็บเงินไปเรียนต่อต่างประเทศด้วยตนเอง ตอนนี้เขามีรายได้มากกว่ารายจ่ายแต่ละเดือนถึง ๗ เท่า

 

     วันที่ สารคดี นัดสัมภาษณ์ สิงห์กำลังจะเดินทางไปภาคใต้ เพื่อสำรวจพื้นที่เตรียมออกค่ายสึนามิ ค่ายที่เขากับเพื่อน ๆ ตั้งใจไปช่วยเหลือชาวบ้านในช่วงปิดเทอมภาคฤดูร้อนที่ผ่านมา 

 

     สิงห์เป็นเด็กรุ่นใหม่ที่มีหลายมิติในตัวเอง เขาเป็นคนจริงจังกับชีวิต ความคิดและการใช้ชีวิตหลายอย่างของเขาแตกต่างจากคนรุ่นเดียวกัน จนหลายครั้งสิงห์ยอมรับว่า เขาค่อนข้างโดดเดี่ยว

 

 

     ลองมาฟังทัศนะของสิงห์ แล้วมาทายดูว่า ลูกไม้จะหล่นไม่ไกลต้นหรือไม่…

 

ทำไมสิงห์ถึงชอบสวมหมวก

 

     เหตุผลมันก็ไม่ได้ลึกซึ้งอะไร จริงๆ แล้วคือผมทำงานหนัก นอนดึก ตื่นเช้ามาหัวก็ฟู แล้วก็ต้องออกไปเรียน ไปทำงานเลย ไม่มีเวลาเซ็ตผม ไม่อยากออกไปแบบอุบาทว์ๆ ก็เลยใส่หมวก ใส่มาจนติด กลายเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว วันไหนไม่สวมหมวกออกจากบ้านก็เหมือนมีอะไรขาดไป พ่อผมเขาก็ใส่ทุกวัน

 

ตอนเด็กได้ข่าวว่าเกเรพอควร 

 

     เกเรประสาเด็กๆ ครับ คือเป็นพวกชอบลองโน่นลองนี่ เที่ยวไปเรื่อย โดดเรียน ไปอยู่บ้านเพื่อน หรือว่าดูดบุหรี่ แต่ไม่ได้เกเรแบบยกพวกตีกัน คือแค่ต่อต้านสิ่งที่โดนวางกรอบไว้ โดยไม่ได้คำนึงว่ากรอบใหม่ที่เราควรจะมีมันคืออะไร แค่อยากออกนอกกรอบแต่ไม่มีกรอบของตัวเอง เวลาคนเราพูดถึงเสรีภาพ อิสรภาพ ความเป็นตัวของตัวเอง ถ้าเป็นเด็กที่ไม่รู้อะไรก็จะเข้าใจว่าความแตกต่างอยู่ที่ภายนอก เช่นการแต่งตัว ในช่วงนั้นผมยังเป็นเด็กอยู่ ก็เลยพยายามแต่งตัวประหลาดๆ บ้าง มาโรงเรียนก็แต่งตัวผิดระเบียบบ้าง ทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองแตกต่างจากคนอื่น เพื่อให้ unique เป็นตัวของตัวเอง มีอิสระจากกรอบสังคมมากที่สุด แต่ตอนนี้เข้าใจแล้วว่ามันไม่ใช่ 

 

จะเรียกสิงห์ว่า “เด็กแนว” ได้หรือเปล่า

 

     ไม่ใช่ฮะ ผมค่อนข้างจะเกลียดคำนี้ด้วยซ้ำ ผมมองว่าคนแรกที่เป็นเด็กแนวเขาก็คงต้องการจะแตกต่างจากสังคม โดยใช้วิธีเหมือนกับผมสมัยก่อน คือแตกต่างแค่รูปแบบภายนอกเท่านั้น ก็เลยหาอะไรที่มันประหลาดๆ มาใส่ จนตอนนี้มันกลายเป็นกระแสหนึ่งไปแล้วว่า เด็กแนวต้องเป็นอย่างนี้ ต้องแต่งตัวอย่างนี้ นิยมใช้เสื้อผ้ามือสอง และค่อนข้างจะรกรุงรังหน่อย ตอนนี้ก็อาจจะนิยมขาเดฟ เสื้อตัวเล็กๆ หน่อย หวีผมปาดไปข้างเดียว แต่ภายในไม่มีอะไรแตกต่างเท่าไหร่ เพราะมันเป็นแค่การแต่งตัวเท่านั้น ผมคิดว่าอีกหน่อยเด็กแนวก็จะหายไป แล้วก็จะมีเด็กอื่นขึ้นมา กลายเป็นกระแสใหม่ เปลี่ยนไปเรื่อยๆ วัยรุ่นก็เป็นอย่างนี้แหละครับ เป็นเศษซากของยุคสมัย พอยุคสมัยเปลี่ยนไป วัยรุ่นก็เปลี่ยน 

 

สิงห์เคยบอกว่าเด็กสมัยนี้ไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง

 

     เด็กบางส่วนเป็นแบบนี้ ผมเองก็เป็นหนึ่งในเด็กพวกนั้นเหมือนกัน บางครั้งผมก็รู้สึกไม่พอใจกับยุคสมัยของตัวเอง ตรงที่ว่ามันมีอะไรปรนเปรอมากเกินไป มีสิ่งซึ่งกระตุ้นความอยากอยู่ตลอดเวลา จนคนบางกลุ่มในยุคสมัยของผมไม่สามารถตื่นจากฝัน ตื่นจากโลกที่ทำให้เราอยากจะมีเงินจับจ่ายอย่างนี้ไปตลอด เพื่อที่จะหันมามองว่ามันยังมีอะไรมากกว่านั้นในชีวิต นั่นคือสิ่งที่ผมไม่พอใจกับยุคสมัยของตัวเอง บางครั้งผมเคยคิดเปรียบเทียบยุคของตัวเองกับยุค ๑๔ ตุลา แต่พอมาคิดอีกทีก็รู้ว่าไม่ควร เพราะยุคสมัยเปลี่ยน อะไรก็เปลี่ยน

 

     ผมอาจจะมีความเป็นตัวของตัวเองเพราะผมเป็นคนอีโก้จัด ผมก็เลยไม่ยินดีจะตามใคร มันทำให้ผมไม่ยึดติดกับคนอื่นด้วย ทั้งในแง่ความคิดและความรู้สึก ผมไม่ค่อยรับผิดชอบกับความรู้สึกของคนอื่นเท่าไหร่ ถ้าผมใส่ใจกับความคิดความรู้สึกของคนอื่นมากไป ผมก็จะรู้สึกแย่กับตัวเอง เพราะพอผมฟังที่เขาพูด ความคิดผมมันก็อาจเอนเอียงไปจากเดิม แต่การที่เป็นอย่างนี้ ท้ายสุดมันก็อาจทำให้เรากลายเป็นคนเย็นชาไปเลย เพราะใครพูดอะไรก็ไม่ค่อยสนใจ เรียกว่าถ้าใครพูดอะไรมาประโยคแรกแล้วผมคิดว่ามันไม่ฉลาดเท่าไหร่ ผมก็ไม่ฟังแล้ว เว้นแต่ว่าพอพูดมาแล้วมันสะกิดใจผม โอเค ฟังเลย แต่นั่นคือเมื่อหลายปีก่อน ตอนนี้บางครั้งก็อยากเบรกตัวเองเหมือนกันว่าให้ฟังเขาก่อน เพียงแต่ด้านหนึ่งผมก็เป็นคนใจร้อนมากๆ ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เมื่อมีอารมณ์เกิดขึ้น

 

ไม่คิดจะเถียงแทนวัยรุ่นบ้างเหรอที่มักถูกกล่าวหาว่าทำตัวไร้สาระ

 

     ผมไม่อยากพูดแทนใคร เพราะเขาก็มีวิถีชีวิตของเขาอย่างนั้น แต่อยากบอกคนเหล่านี้ว่า โดนด่าอยู่ทุกวันว่าวัยรุ่นทำตัวไร้สาระ ไม่โกรธบ้างเหรอ มาทำตัวให้เขาไม่ด่ากันเถอะ ส่วนคนที่ชอบด่าวัยรุ่น ผมก็อยากบอกเขาว่าอย่าเหมารวมว่าทุกคนไร้สาระ อย่าฟันธงว่ามีด้านเดียว และที่จริงการที่เด็กเป็นอย่างนี้ ส่วนมากมันก็มาจากผู้ใหญ่ทั้งนั้น มันอาจเป็นเรื่องธรรมดาของสังคมก็ได้ ที่เด็กก็ต้องเป็นอย่างนั้นไป และผู้ใหญ่ก็เป็นอีกแบบหนึ่ง เพื่อให้มันมีพลังสองด้านแล้วก็หาจุดสมดุล เด็กควรโดนด่าบ้างเพื่อให้มันไม่เกินไป ขณะเดียวกันเด็กก็ควรไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่บ้าง เพื่อไม่ให้ผู้ใหญ่ควบคุมความคิดเด็กมากเกินไป

 

สิงห์ต่อต้านที่เด็กสมัยนี้เห่อดารา-นักร้องญี่ปุ่น เกาหลี หรือไม่

 

     ถามว่าเห่อเพราะอะไร เพราะผู้ใหญ่เอามาให้ดู ผมเคยเห็นเด็กวัยรุ่นมายืนรอ ๘ ชั่วโมงเพื่อจะพบดาราที่มาเยือนเมืองไทย จากนั้นก็ร้องไห้เมื่อเขามาถึง ผู้ใหญ่ทำอะไรกับสมองของเด็กพวกนี้ ตัวผมเองก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันเพราะผมก็ทำรายการเพลง มีส่วนชักจูงอยู่หน่อยๆ ผมไม่ได้เห็นด้วยกับสิ่งที่เป็นอยู่ รู้สึกผิดอยู่ทุกวัน อยากเลิกทำเหมือนกัน แต่ก็ยังเลิกไม่ได้จริงๆ ถ้ามีคนด่าผมเรื่องนี้ผมก็คงยอมรับว่า เออใช่ ขอโทษว่ะ เพราะผมไม่สามารถแก้ตัวได้เลย 

 

     ผู้ใหญ่ทุกวันนี้ทำอย่างเดียว คือสร้างผลกำไรสูงสุด ผมไปเดินแถวสยาม เคยเจอกับวัยรุ่นหญิงประมาณ ม. ต้นกลุ่มหนึ่งที่เซ็นเตอร์พอยต์ เขายืนดักรออยู่แล้วก็ถามผม…พี่…ใช้วันทูคอลมั้ย…ผมก็ เออใช้ ทำไมเหรอครับ เด็กพวกนี้ก็ลากผมไปเพื่อเอาโทรศัพท์วันทูคอลโชว์ให้ที่ร้านดูเพื่อเล่นเกมแลกตั๋วคอนเสิร์ตของดาราญี่ปุ่นสักคน ซึ่งหมายเลขเดียวก็เล่นได้ครั้งเดียว ถ้าไม่ได้ก็ไม่ได้เลย เด็กพวกนี้เลยนั่งดักรอคนทั้งวันเพื่อให้มาเล่นเกมพวกนี้ วันทูคอลใช้สโลแกนว่า ฟรีดอม–อิสรภาพ ผมอยากถามว่าเนี่ยเหรอครับอิสรภาพ คุณทำให้เด็กกลุ่มหนึ่งต้องมานั่งอยู่ตรงนี้ ล่ามคอพวกเขาไว้ ทุกวันนี้รอบตัวเรามีแต่โฆษณา มันมากเกินไป แล้วคนที่อยู่กับสื่อมากที่สุดคือเด็ก คนที่กุมกำลังซื้อมากที่สุดคือเด็ก เพราะงั้นสื่อก็เลยพุ่งเป้าไปที่เด็กเหล่านี้ 

 

ทำไมชอบเรียนเศรษฐศาสตร์

 

     ตอนแรกผมก็ไม่รู้ว่าจะชอบหรือเปล่านะ แต่พอได้ลองแล้วมันก็เป็นอะไรที่เป็นเหตุเป็นผลดี เหมาะกับคนที่มีพลังทางตรรกะสูง คนรอบข้างมักจะบ่นว่าทำไมเศรษฐศาสตร์ถึงยากอย่างนี้ แต่สำหรับผมมันเป็นวิชาที่ง่ายที่สุดในบรรดาที่เรียนอยู่ทั้งหมด ผมรู้สึกว่ามันน่าสนใจที่สุดแล้ว ผมรักที่จะเรียนมันมากที่สุด มันก็เลยกลายเป็นว่าง่ายที่สุดไป เพราะผมตั้งใจเรียนโดยไม่ต้องให้ใครมาบังคับ

 

คณะเศรษฐศาสตร์ที่เรียนเป็นโครงการพิเศษที่ไม่ต้องสอบเอนทรานซ์ใช่ไหม 

 

     ใช่ครับ เพราะว่าที่บ้านค่อนข้างต่อต้านระบบเอนทรานซ์ ถือว่าการเรียนในโรงเรียนมาถึง ๑๒ ปี เพื่อการสอบเพียงครั้งเดียวมันฟังดูงี่เง่าชอบกล ตอนนั้นผมจึงไม่กะเอนฯ อยู่แล้วครับ และถึงผมไปเอนฯ มันก็ไม่ติดชัวร์ๆ อยู่แล้ว เพราะผมไม่เคยไปกวดวิชา ไม่เคยตั้งหน้าตั้งตาติว จำข้อสอบว่าปีนี้ออกอย่างนั้น ปีนั้นออกอย่างนี้ ผมถือว่าไร้สาระแล้วก็เสียเวลา ผมมองว่าวัยเด็กเป็นวัยที่เหมาะกับการแสวงหาอย่างอื่นมากกว่า ทั้งความสนุกและตัวตนของตัวเอง ผมพยายามหาทุนไปเรียนต่อเมืองนอก แต่ไม่ได้ เลยตัดสินใจเข้าเศรษฐศาสตร์อินเตอร์ เรียนที่นี่แล้วไปเรียนต่อเมืองนอกได้ง่าย เพราะที่นี่มีชื่อเสียงพอใช้ได้ในระดับนานาชาติ

 

     อีกสาเหตุหนึ่งก็คือ ตอนแรกอยากจะเปลี่ยนบ้านเปลี่ยนเมือง เลยคิดว่าไม่เศรษฐศาสตร์ก็รัฐศาสตร์ แต่ในเมื่อพ่อเรียนรัฐศาสตร์แล้ว ผมก็คิดง่ายๆ ว่าเศรษฐศาสตร์แล้วกัน ที่จริงเดินตามรอยเท้าพ่อก็โอเค ด้านหนึ่งมันก็ดี แต่ว่าถ้าตามเป๊ะ ๆ ผมอาจจะไม่เป็นตัวของตัวเองก็ได้ 

 

สิงห์ไม่เคยหนีเรียนเลย 

 

     น้อยมากๆ เลย ผมค่อนข้างซีเรียสกับเรื่องนี้ ตั้งแต่ทำกิจกรรมในมหาวิทยาลัย ผมก็ตั้งปณิธานไว้แล้วว่าจะไม่ให้เสียการเรียนเด็ดขาด เท่าที่ผมเห็น คนที่เป็นนักกิจกรรมก็จะทุ่มไปด้านนั้นเลย ส่วนคนที่เรียนก็จะไม่ทำอะไรเลย ผมทำทั้งสองอย่าง แต่ยังไงการเรียนก็เต็มร้อยตลอด เทอมแรกเข้ามาสอบได้ ๔.๐๐ ก็ดีใจสุดๆ หลังจากนั้นก็ตกนิดหน่อย จนเทอมล่าสุดก็ดีขึ้นมา เป็น ๓.๙๒ เคยมีคนถามว่าจะเอาเกรดไปทำไมเยอะ บ้าหรือเปล่า ผมก็…อ้าว มึงเรียนทั้งที ทำไมไม่ทำให้ดีที่สุด ผมก็แค่อยากทำให้ดีที่สุดและจะขอทุนต่อโทได้ง่ายด้วยถ้าเกรดดีๆ ซีเรียสมากครับเรื่องเรียน แต่ว่าสุขภาพเนี่ยแย่ เหมือนคนแก่เลยฮะตอนนี้ นอนก็น้อย กินอะไรบ้างก็ไม่รู้ ปรกติก็นอนตีสอง แล้วก็ขึ้นอยู่กับว่าเรียนกี่โมงก็ตื่นก่อน ๒ ชั่วโมง กลับบ้านก็ทำการบ้าน อ่านหนังสือ เขียนหนังสือ บางครั้งผมก็ไปหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต เพราะผมทำรายการข่าว ก็ต้องหาข้อมูลตลอดเวลาว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้าง เดี๋ยวพูดไปผิดๆ จะแย่ แต่ผมเองไม่ค่อยสื่อสารกับผู้คนในเน็ต เพราะว่าอีเมลแอดเดรสผมหลุดไปอยู่ในสื่ออะไรสักอย่าง ทำให้มีคนที่ไม่รู้จักส่งอีเมลมาถึงผมมาก แล้วผมก็ไม่อยากคุยกับพวกเขาเท่าไหร่ เพราะคุยไม่รู้เรื่อง พอไม่คุยด้วยก็แบบ…ทำไม ดังแล้วหยิ่งเหรอ แล้วยิ่งอินเทอร์เน็ตเป็นสื่อที่ตีหัวพ่อ ด่าล้ออะไรแล้ววิ่งหนีไปก็ได้ มันเป็นเรื่องความอ่อนแอทางตัวตนของคนซึ่งไม่อยากจะรับผิดชอบในสิ่งใดๆ ที่ตัวเองทำลงไป อย่างพ่อผมก็เคยโดนด่าว่าเป็นพวกกุ๊ยจบปริญญาเอก มาด่าแล้วก็วิ่งหนีไป 

 

เรียนมา ๒ ปี เศรษฐศาสตร์ให้อะไรกับเราบ้าง

 

     ให้ระบบความคิดซึ่งค่อนข้างเป็นเหตุเป็นผลนะครับ เขาสอนว่าถ้ามีสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นในสังคม จะมีอะไรเกิดขึ้นตามมาเป็นลูกโซ่ จริง ๆ แล้วเศรษฐศาสตร์ไม่ใช่เรื่องของเงินอย่างเดียว แต่เป็นเรื่องของความพึงพอใจของบุคคลทั้งโดยรวมและปัจเจกบุคคล ผมเองตั้งแต่เรียนมาก็สามารถจัดระเบียบความคิด อ่านข่าวแล้วเข้าใจโน่นเข้าใจนี่ได้มากขึ้น เศรษฐศาสตร์เป็นเครื่องมือที่ผมสามารถนำไปใช้ในสิ่งที่อยากทำในอนาคต คือ ด้านการพัฒนาสังคม และอย่างที่บอก สนุกด้วยที่ได้เรียน

 

สิงห์อยากจะใช้ความรู้มาช่วยสังคม

 

     ผมหวังไว้อย่างนั้นนะครับ แต่ว่าก็มีคนพูดยัดใส่หูผมตลอดเวลาว่า โตไปอุดมการณ์ก็หายไปเอง ซึ่งโอเค ผมก็พยายามเข้าสู่ความเป็นจริงมากที่สุดแล้ว ทุกวันนี้ทำงานเป็นพิธีกรซึ่งได้เงินพอสมควร ถึงจะไม่ได้ชอบแต่ก็รู้ว่าต้องทำงานหาเงินไปด้วย ขณะเดียวกันผมก็ไม่ทิ้งสิ่งที่ตัวเองรักที่จะทำ ตอนนี้ผมสามารถพาเพื่อนมาร่วมทำหลายๆ อย่างให้สังคมได้โดยไม่มีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้อง แต่ว่าพอโตขึ้น ใครจะมาร่วมกับผมบ้างมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ผู้ใหญ่มักจะบอกว่า ต่อไปก็ต้องมีครอบครัว ต้องคิดว่าจะสร้างเนื้อสร้างตัวยังไง เพื่อน ๆ เขาก็อาจต้องไปเลี้ยงครอบครัว เลี้ยงตัวเองก่อน อย่างตอนนี้ผมกับพรรคพวกกำลังทำค่ายสึนามิช่วยชาวบ้านอยู่ แต่ผมก็รู้ดีว่า พอโตขึ้นคนเหล่านี้อาจไม่ได้มาช่วยผมแล้ว เพราะเขาก็คงมีแผนการอื่นในชีวิตเขา โตขึ้นไปเขาอาจจะเป็นอีกอย่าง ผมเคยมีเพื่อนสนิทเรียนมัธยมมาด้วยกันคนหนึ่ง คุยกันรู้เรื่องมาก แล้วก็สัญญาว่าโตขึ้นไปจะทำงานเพื่อสังคมเพื่อประชาชนด้วยกัน แต่พอขึ้นมาปีหนึ่ง เรียนคณะเดียวกันด้วย เขาก็บอกว่า ไม่เอาล่ะ ยาก จากเดิมที่ดีใจมากที่มีคนเข้าใจสักคน คิดว่าจะเดินไปด้วยกัน ปรากฏว่าผมก็ช็อกอยู่ตรงนั้น ผมไม่ได้ว่าอะไรเขา ได้แต่เออๆ ไม่เป็นไรๆ แต่จริงๆ แล้วก็รู้สึกเสียใจอยู่เหมือนกัน

 

สิงห์อยากช่วยเหลือสังคมขณะที่คนรุ่นเดียวกันส่วนใหญ่อาจจะสนใจแต่เรื่องตัวเอง มันทำให้รู้สึกแปลกแยกไหม

 

     ผมรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ตลอดเวลา เพราะว่าสื่อกับคนอื่นแล้วไม่เข้าใจ บางครั้งเขาอาจจะมองว่าเราฉลาดหรืออาจจะไม่เข้าใจเราแล้วมองว่าเราบ้าก็ได้ เพราะคำว่า “อัจฉริยะ” กับคำว่า “บ้า” มันก็อยู่ห่างกันนิดเดียว ผมคิดว่าส่วนใหญ่เขาคงคิดว่าผมบ้า เห็นผมมานั่งพูดแต่เรื่องอุดมการณ์ ขณะที่ผมก็วิจารณ์พวกเขาว่าอะไรกันเนี่ย วันๆ ไม่ทำอะไร แต่งตัวไปสยามอยู่ได้ บางครั้งผมเลยเลือกจะปิดบังตัวตนที่แท้จริงโดยการทำตัวเป็นเด็กธรรมดาต่อหน้าคนบางกลุ่ม แต่กับคนบางกลุ่มผมก็ซีเรียส พูดจริงๆ ว่าผมค่อนข้างโดดเดี่ยว และบางครั้งก็อาจจะรู้สึกเจ็บปวดบ้าง แต่ถ้ามีคนเข้าใจสักคนก็โอเคแล้ว ผมเองก็รู้ว่าสิ่งที่ผมคิดว่าถูก คนอื่นอาจจะมองอีกอย่างก็ได้ ไม่มีอะไรถูกเสมอไปอยู่แล้ว

 

ความคิดหรือการกระทำอะไรของสิงห์ที่ทำให้เพื่อนๆ รู้สึกว่าเราบ้า

 

     คือบางครั้งผมก็ยังคิดว่าผมบ้าไปเองเลย ประมาณว่า เพื่อนเขาทำรายงานโดยไปก๊อปมาจากเน็ต แล้วส่งอาจารย์ อาจารย์ไม่รู้หรอก ผมก็ทำของผมเอง แล้วผลก็ปรากฏว่าผมได้คะแนนน้อยกว่ามัน มันก็มาบอกว่าเป็นไงล่ะ ทำไมไม่ก๊อป แต่สำหรับผมแล้วเรื่องนี้มันไม่ได้อยู่ที่คะแนนเลย มันอยู่ที่ว่าผมได้ทำเอง วันก่อนอาจารย์ถามนักศึกษาในห้องเรียนว่าต้องการอะไรในชีวิต คนอื่นก็ตอบไปธรรมดาว่า มีข้าวกิน พอเขาถามผม ผมไม่รู้จะตอบอะไรก็เลยตอบว่าปริญญาเอก อาจารย์เขาก็บอกว่า…อ๋อ จะได้มีความรู้ช่วยเหลือสังคมได้ในอนาคต แล้วอาจารย์ก็ปรามาสว่า ก็ดีนะที่จะ unrealistic at your age คืออายุขนาดนี้อยู่ในโลกที่ไม่จริงก็ดี แต่พอโตขึ้นก็จะอยู่ในโลกของความจริงเอง 

 

แต่ยังมีเพื่อนๆ ที่ทำกิจกรรมด้วยกันอยู่บ้างใช่ไหม

 

     ผมทำอยู่ อมธ. ( องค์การนักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์) แต่ก็ไม่ใช่ตัวตั้งตัวตีในนั้น เพราะว่าผมทำงานหลายอย่างและก็ไม่มีเวลาทุ่มเทตัวเองเต็มที่ จนบางครั้งคนอื่นก็อาจจะมองว่าผมเข้าไปสร้างภาพหรือเปล่า คือเป็นดาราแล้วก็ยังเป็นนักกิจกรรมด้วย ผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงนะ แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถทุ่มเทกับตรงนี้ได้เต็มที่ เพราะผมมีหน้าที่อย่างอื่นมากเกินไป เรียนหนังสือด้วย ทำงานหาเลี้ยงชีพด้วย และก็ทำกิจกรรมด้วย แต่ผมก็ดีใจที่ได้เข้าร่วมตรงนี้ หลาย ๆ คนใน อมธ. ก็เอาจริงเอาจังเรื่องงานสังคมมาก ตัวผมเองก็พยายามรักษาสมดุลเรื่องพวกนั้นอยู่ แต่ว่าสิ่งที่ขาดหายไปคือเวลาพักผ่อน ตอนนี้ก็เหนื่อยมากๆ ครับ คิดว่าสุขภาพน่าจะอยู่ต่ำกว่าระดับมาตรฐานของเด็กวัยนี้

 

แต่ละวันทำอะไรบ้างถึงมีเวลาพักผ่อนน้อย

 

     ส่วนใหญ่ตื่นขึ้นมาก็ต้องออกจากบ้านเลย ถ้าไม่มีประชุม ก็มีถ่ายรายการ มีเรียน ถ้าถ่ายรายการก็ประมาณอาทิตย์ละวันสองวัน งานเขียนก็จะทำที่บ้านเป็นส่วนใหญ่ ส่วนกิจกรรมในมหาวิทยาลัยก็มีเป็นช่วงๆ บางช่วงที่ไม่อยากทำอะไร ผมก็นอนอยู่บ้านเฉยๆ แต่ผมเป็นโรคจิตอย่างหนึ่ง คือผมจะรู้สึกแย่กับตัวเองมากถ้าวันนี้ว่างไม่มีอะไรทำ ผมทนปล่อยให้เวลาผ่านไปเฉยๆ ไม่ได้ แล้วในที่สุดก็จะไปหาอะไรมาทำจนได้ซึ่งไม่ใช่เรื่องเที่ยวเล่นผ่อนคลาย หรือบางทีถ้ามีเวลาว่างแล้วผมนั่งเล่นเกมเหมือนเด็กทั่วไป ขณะที่บันเทิงอยู่นั้นผมก็จะรู้สึกแย่กับตัวเองไปด้วย เป็นอาการทางจิตมั้ง ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะอย่างนั้นมันก็เลยมีอะไรให้ทำเรื่อย ๆ โดยผมหาเรื่องใส่ตัวเอง ก่อนหน้านี้ผมยังเล่นดนตรีด้วย เล่นเป็นวงครับ แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่นเพราะยุ่งเกินไปแล้ว ผมรักการเล่นดนตรีมาก แต่ก็อย่างที่บอกไป ผมเองก็จับฉ่าย ไม่รู้อะไรลึก เลยเล่นเป็นอยู่หลายอย่าง เบส กลอง กีตาร์ คีย์บอร์ด แต่ว่าที่ถนัดที่สุดก็เบส แล้วยังอุตส่าห์สนใจจะไปเรียนแซ็กโซโฟนกับเชลโลด้วย การที่ผมทำโน่นทำนี่อยู่ตลอดเวลา แล้วก็อยากจะทำสิ่งใหม่ไปเรื่อยๆ จนทำได้หลายอย่างแต่ไม่ลงลึกด้านไหนสักด้าน บางครั้งมันก็ทำให้ผมเครียดเหมือนกันว่าทำไมตัวเองเป็นคนแบบนี้ ไม่ยอมจับอะไรให้มันจริงจังสักที แต่อีกทางหนึ่งก็ภูมิใจกับตัวเองเหมือนกันที่ทำอย่างนี้ได้ มันก็เป็นอะไรที่โต้แย้งกันอยู่ในหัวของผม 

 

พรุ่งนี้จะลงใต้ไปทำค่ายสึนามิใช่ไหม

     ตอนนี้อยู่ในขั้นจัดการครับ คือมีคนเพิ่งไปมา เขาเล่าให้ฟังว่า ผ่านไป ๔-๕ เดือนแล้ว ชาวบ้านยังร้องไห้กันอยู่เล ย บางคนก็ยังต้องนอนเต็นท์ ผมในฐานะลูกแม่ซึ่งเป็นคนตรัง ก็รู้สึกสะเทือนใจและคิดว่าอย่างน้อยก็น่าจะช่วยบ้าง เพราะตอนที่เกิดสึนามิจริงๆ ผมไปออกค่ายที่นครสวรรค์ซึ่งเป็นค่ายพัฒนาชนบทเหมือนกัน กลับมาปรากฏว่าที่ธรรมศาสตร์เขาตั้งศูนย์ช่วยเหลือผู้ประสบภัยกัน ผมเองก็ไม่รู้เรื่อง พอรู้เข้าก็รู้สึกผิดมากว่าทำไมตอนนั้นไม่ไปช่วยเขา ผมอยากจะด่าตัวเองเหลือเกิน แล้วก่อนหน้านี้ทางมหาวิทยาลัยเขาก็มีการออกค่ายไปช่วยเหลือผู้ประสบภัยสึนามิ แต่ตอนนั้นคณะของผมปิดเทอมไม่ตรงกับพวกเขา ก็เลยอดไป ผมกับพรรคพวก ๔-๕ คนก็เลยคิดว่าทำกันเองเลยแล้วกัน ถึงตอนนี้คิดว่าคงลงไปจังหวัดพังงาครับ กำลังตรวจสอบรายชื่อหมู่บ้านอยู่ว่าตรงไหนโดนหนักสุด ตรงไหนไม่มีใครเข้าไปบ้าง จากนั้นก็จะหาสปอนเซอร์มาช่วยเหลือในเรื่องงบประมาณ ก็ชวนเพื่อน ๆ มาทำกัน แต่ถ้าเพื่อนคนไหนไม่อยากทำผมก็ไม่บังคับอะไร เพราะว่าการทำอย่างนี้ก็ไม่ใช่ว่า…เฮ้ย…มึงต้องทำเพื่อสังคมนะ ถือเป็นทางเลือกของบางคน เมื่อเช้าผมอ่านข่าวคนยิงกันเพราะแย่งคิวเติมน้ำมัน ผมก็รู้สึกว่าทำไมคนเดี๋ยวนี้มันใกล้เคียงสัตว์มากขึ้นเหลือเกิน เพื่อไม่ให้ตัวเองเกลียดโลกนี้ไปมากกว่านี้ ผมก็เลยคิดว่าควรไปทำอะไรให้โลกดีขึ้นแล้วกัน

 

ในฐานะนักศึกษาเศรษฐศาสตร์ มองเศรษฐกิจสังคมไทยเป็นอย่างไรบ้าง

 

     ผมว่ามันลวงตามาก ไม่รู้ผมกล่าวหาเกินจริงหรือเปล่า แต่สื่อเกือบทุกแขนงไม่กล้าพูดอะไรแล้ว เพราะว่ารัฐบาลมีอำนาจมากเหลือเกิน ถ้าพูดในแง่เศรษฐศาสตร์ เขาเอา GDP มาพูด เอาอะไรที่มันเป็นภาพรวมมาพูด แต่เขาไม่บอกว่าจริงๆ แล้วสัดส่วน การกระจายตัว มันเป็นยังไง วันก่อนผมอ่านสถิติหนึ่ง เขาบอกว่าบัญชีเงินฝากที่มีเงินน้อยกว่า ๑ แสนบาทในประเทศไทยมีอยู่ ๔๖ ล้านบัญชี คิดเป็น ๖ เปอร์เซ็นต์ของมูลค่าบัญชีเงินฝากทั้งหมด ขณะที่บัญชีเงินฝากมูลค่าเกิน ๑๐ ล้านบาทมีอยู่ ๕ แสนบัญชี ซึ่งน้อยกว่าอีกกลุ่มหนึ่ง ๙๒ เท่า แต่คิดเป็นมูลค่า ๗๖ เปอร์เซ็นต์ของมูลค่าเงินฝากทั้งหมด เท่านี้ผมก็ตระหนักได้แล้วว่าประเทศนี้อยู่ในมือของคนหยิบมือเดียว ยิ่งผมศึกษาเรื่องการเมืองมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกผิดหวังกับการเมืองมากขึ้นเรื่อยๆ จนไม่คิดอีกแล้วว่าชาตินี้จะไปเล่นการเมือง เพราะว่าถ้าไม่มีเงินเป็นล้านก็เล่นไม่ได้ และถึงมีเงิน ก็ต้องใช้วิธีตุกติกเพื่อจะเข้าไปมีตำแหน่งซึ่งสามารถเปลี่ยนแปลงบ้านเมืองได้ ถึงแม้ผมจะขึ้นไปจุดสูงสุดได้ แต่ถ้าทางเดินของผมมีจุดด่างพร้อย ผมก็ไม่ยินดี ผมไม่เลือกทางเดินนั้น 

 

     มีครั้งหนึ่ง พี่ปกป้อง จันวิทย์ อาจารย์ที่คณะ เขาพูดว่าคนคนเดียวเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก โอเค ถ้าเป็นเรื่องทางการเมืองเนี่ยไม่ได้ แต่ว่าถ้าเป็นในวงการอื่น ผมอาจจะทำได้ก็ได้ โดยการเรียนให้สูงๆ เข้าไว้ พยายามหาองค์ความรู้ซึ่งจะสามารถช่วยเหลือสังคมได้ในอนาคต

 

การเป็นนักเขียนของสิงห์ก็ถือว่าได้ทำหน้าที่นี้ด้วย

 

     ทุกวันนี้ผมก็ยังเขียนอยู่ และก็ดีใจที่บางครั้งมีคนอ่านเขาติดต่อมาบ้างว่า ชอบที่พี่พูดอย่างนี้จังเลย แต่บางทีก็จะมีพวกแฟนดารา พอมาอ่านเจอเขาก็จะถามว่าพี่เขียนถึงอะไรเหรอคะ ก็เซ็งเหมือนกัน แล้วก็จะมีอีกพวกหนึ่งที่มองว่านักเขียนเป็นดารา โอเค เขาอ่านแล้วเขาเข้าใจความคิดเห็นของผม อ่านแล้วชอบ แต่พอชอบแล้วก็เที่ยวโทรมาบอกว่า เดี๋ยวหนูส่งของไปให้พี่ได้มั้ย วันหลังหนูไปเยี่ยมพี่ได้มั้ย ผมไม่ใช่คนของประชาชนสักหน่อย ผมก็แค่ถ่ายทอดความคิดให้คุณ ถ้าคุณเข้าใจก็โอเค คุณรับไว้ในหัวคุณ แต่ไม่จำเป็นต้องมาทำอย่างนี้ โดยส่วนตัวแล้วผมชอบงานเขียนอยู่มากๆ ตรงที่เรามีเวลากลั่นกรองสิ่งที่ได้รับรู้มาแล้วก็ถ่ายทอดไปเรื่อยๆ ด้านนี้ผมก็ยังไม่ถึงจุดสูงสุดอะไร ผมมองว่า เราจะปล่อยวางอะไร ต้องได้มันมาก่อนแล้วค่อยปล่อยมันไป อย่างวันก่อนผมอ่านสัมภาษณ์พี่ปราบดา หยุ่น เขาก็บอกว่าแต่ก่อนเขาได้ซีไรต์ มาตอนนี้เขาหายไปเปิดสำนักพิมพ์ของตัวเอง บางวันก็ไปขายหนังสือแบกะดินอยู่ริมถนน ผมว่าอย่างนั้นก็โอเค ถ้าผมขึ้นถึงจุดสูงสุดได้เมื่อไหร่ผมก็พอเองแหละ

 

รู้สึกว่าตัวเองเป็นดาราหรือเปล่า

 

     ผมไม่เคยมีความคิดว่าตัวเองเป็นดาราเลย แต่คนเขามองว่าเป็นดาราก็ช่วยไม่ได้เพราะทำอาชีพตรงนั้นอยู่ ตอนนี้จะไปทำอย่างอื่นก็ไม่ได้ เพราะไม่มีเวลาแล้ว ผมต้องการงานที่ใช้เวลาน้อยสุด แล้วก็ได้เงินเยอะสุด เพื่อเอาไปจ่ายค่าเทอมด้วย อย่างปีหน้าผมจะไปแคนาดา ผมต้องส่งตัวเอง ก็ต้องการเงินพอสมควร แต่ทำอาชีพนี้ บางครั้งก็ต้องเจอเรื่องที่เราไม่ชอบใจ เคยมีคนโทรมาบอกให้ไปงานวันเกิดน้อง…มาหน่อยได้ไหมคะ น้องชอบมาก คือผมทำงานด้านนี้ แต่ผมไม่ใช่คนของประชาชน ชีวิตผมไม่ได้เป็นของเขา ชีวิตผมเป็นของผมเอง และผมก็ไม่ยินดีจะยกชีวิตนี้ให้ใครด้วย เพราะในใบสมัครงานก็ไม่ได้ระบุว่าผมต้องทำอย่างนั้น ความจริงถ้าจะมุ่งมั่นไปทางเส้นทางบันเทิง ผมว่าผมก็ค่อนข้างจะมีโอกาส ผมดูแล้ววงการนี้ไม่เกี่ยวกับความสามารถเท่าไหร่ ขึ้นอยู่กับโอกาสอย่างเดียว ผมเองก็ค่อนข้างจะมีโอกาส แต่ผมไม่อยากไปทางนั้น จะพูดว่ามันไร้สาระเกินไปก็ได้ ผมยอมรับว่าในอนาคตผมคงไม่ทำงานบันเทิงไปตลอดอยู่แล้ว ต้องไปทำงานอื่นแม้จะได้ค่าตอบแทนไม่สูงแบบงานบันเทิงก็ตาม 

 

ทำไมต้องส่งเสียตัวเองขนาดนั้น ไม่ยอมขอเงินทางบ้านเลยหรือ 

 

     เท่าที่จำได้ ผมไม่ได้ขอเงินที่บ้านมา ๓ ปีแล้ว ตั้งแต่อายุ ๑๗-๑๘ ผมส่งตัวเองมาตั้งแต่ยังไม่จบชั้น ม. ๖ ตอนนั้นพ่อแม่ก็จ่ายแค่ค่าเทอม แต่อย่างอื่นผมจ่ายเองหมด ก็ไม่ได้บอกพ่อแม่จริงจังเรื่องนี้ แต่ว่าเขาให้ทีไรผมก็ไม่เอา ไม่เอา ไม่เป็นไร ตอนนี้ยังมีอยู่ ผมเป็นคนอีโก้จัดด้วย และก็มีทิฐิว่าไม่อยากจะขอใคร เพราะ หนึ่ง เพื่อให้รู้สึกว่าตัวเองเป็นอิสระอย่างแท้จริง สอง ไม่อยากจะรบกวนพ่อแม่ด้วย ผมอยากไปเรียนนอกผมก็ไม่อยากให้พ่อแม่มาจ่ายหนักๆ แทนให้

 

ถ้าเกิดมีคนมาชวนไปเล่นหนังจะเอาไหม

 

     ก็มีติดต่อมาครับ แต่ผมปฏิเสธตลอดเลย รวมถึงงานโชว์ตัว งานกาชาด ออกเกมโชว์ ไปออกบูทอะไรผมก็ไม่เอา นอกจากนั้นก็มีโฆษณาซึ่งถือว่าเป็นงานที่ได้เงินง่ายที่สุดแล้วในวงการนี้ แต่ผมก็ไม่เอาอยู่ดี เพราะว่ามันได้เงินง่ายเกินไป การได้เงินง่ายเกินไปในทางเศรษฐศาสตร์ถือว่าเป็นการดึงเอาทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัดมาใช้ในส่วนของตัวเองโดยไม่ได้ลงแรงงานเท่ากับคนอื่นเขา 

 

แล้วถ้าเกิดเขาให้ทำรายการเองล่ะ 

 

     อยากครับ ไม่ใช่ว่าผมจะแอนตี้งานในวงการทุกอย่าง ผมอยากทำสารคดี ผมรู้สึกว่ามันเป็นสื่อหนึ่งที่สามารถนำไปสู่สิ่งที่ดีกว่าในสังคมหรือนำไปสู่งานศิลปะได้ แต่ว่าใครจะยอมให้เด็กอย่างผมไปคุมรายการ ผมอยากทำรายการสารคดีที่สื่อถึงวัยรุ่น เพราะว่าสารคดีทุกวันนี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าวัยรุ่นจะไม่ดูกัน ผมเองในฐานะที่เป็นวัยรุ่นคนหนึ่งก็อยากจะเพิ่มพูนสิ่งเหล่านี้ให้คนรอบข้างหน่อย ตอนนี้ผมก็ทำรายการหนึ่งอยู่ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งในโปรดักชันทีมด้วย เป็นรายการข่าว ประมาณว่าเอาข่าวทั้งที่เกี่ยวข้องกับวัยรุ่นและไม่เกี่ยว มาพูดในภาษาเด็กๆ ให้เด็กที่เขาดูกันเนี่ยเข้าใจและสื่อสารกันได้ แต่ส่วนตัวก็อยากจะลุยๆ หน่อย อยากบุกเข้าไปหาอะไรที่น่าสนใจกว่านั้น ผมคิดว่าพิธีกรแบบผมก็พอจะขายได้ในหมู่เด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง เป็นแม่เหล็กดึงดูดที่ต่างจากคนทำสารคดีคนอื่นๆ เช่น "คนค้นฅน" ก็เป็นสารคดีมีคุณภาพ แต่บุคลากรเขาอาจจะไม่สื่อถึงวัยรุ่น ผมแค่อยากทำอะไรที่ต่างจากเดิม

 

เห็นว่าสนใจเรื่องศาสนาด้วย 

 

     ถ้าพูดถึงเรื่องหนทางของพุทธศาสนา มันก็มีเรื่องของการปล่อยวางใช่มั้ยครับ เท่าที่ผมประสบมาในชีวิต ผมคิดว่าคนเราเวลาจะปล่อยวางอะไรได้ต้องเจอกับสิ่งนั้นก่อน และก็ต้องสูญเสียมันไปถึงจะปล่อยได้ ผมเองก็เจอกับความดังแล้ว แล้วผมก็ไม่ชอบมัน ผมคิดว่าผมปล่อยวางเรื่องนั้นได้อยู่แล้ว ผมได้เจอกับเงินทองซึ่งมากกว่าเด็กอายุเท่ากันตั้งเยอะแล้ว เคยผ่านภาวะที่ว่า ยิ่งมีเยอะก็ยิ่งมานั่งดูบัญชีว่ามีอีกก็ดีนะ มีอีกก็ดีนะ แต่มาตอนนี้ผมก็คิดว่ามันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง เพราะอย่างนั้นผมเลยคิดว่าผมปล่อยวางได้ใน