ออเรนจ์ไพรซ์ รางวัลวรรณกรรมเพื่อนักเขียนหญิง

 

เมื่อวันที่ 7 มิถุนายน 2005 มีการประกาศรางวัลวรรณกรรมระดับโลกอีกหนึ่งรางวัล นั่นคือรางวัลออเรนจ์ ไพรซ์ เป็นรางวัลสำหรับเรื่องแต่งที่แต่งโดยนักเขียนหญิงเท่านั้น คณะกรรมการตัดสินห้าคนก็เป็นผู้หญิงทั้งหมด โดยเรื่องที่ได้รับรางวัลประจำปี 2005 คือเรื่อง We Need to Talk about Kevin เขียนโดย ไลโอเนล ไชรเวอร์ (Lionel Shriver) นักเขียนหญิงสัญชาติอเมริกัน

 

หนังสือเรื่องนี้กล่าวถึงภาวะกดคั้นของผู้เป็นแม่ ที่หวาดกลัวและไม่พร้อมกับการมีลูก ส่งผลให้เธอไม่รักลูก และลูกเกิดและเติบโตมาโดยมีจิตใจที่หยาบกร้าน เมื่อย่างเข้าวัยรุ่นลูกของเธอก็สังหารเพื่อนร่วมโรงเรียนเก้าคน ก่อนหน้าวันเกิดครบรอบปีที่ 16 ไม่กี่วัน

ไลโอเนล ไชรเวอร์เคยคิดอยากเป็นนักเขียนเมื่ออายุเพียงเจ็ดขวบ เดิมเธอชื่อ มาร์กาเร็ต แอนน์ ชไรเวอร์ แต่เธอเปลี่ยนชื่อเป็นไลโอเนลเมื่อายุสิบห้าปี เมื่อจบมหาวิทยาลัยโคลัมเบีย ไลโอเนลเดินทางไปพำนักหลายแห่ง ทั้งกรุงไนโรบี เมืองหลวงของเคนยา, กรุงเทพฯ และกรุงเบลฟาสต์ ไอร์แลนด์เหนือ เมืองที่เธออาศัยอยู่ถึงยี่สิบปี เธอกล่าวว่าเบลฟาสต์เป็นเมืองที่แปลก ผู้คนที่ประหลาด และทำให้สำเนียงพูดเธอเปลี่ยนไปด้วย อย่างคำว่า เฮ้าส์ เธอก็จะออกเสียงว่า ไฮส์ หรือคำว่า ชาวเวอร์ ก็จะออกเสียงว่า ชาร์

เมื่อย้ายออกจากเบลฟาสต์ ไลโอเนลไปอยู่ที่ลอนดอนและนิวยอร์ค แต่งงานกับนักดนตรีแจ๊ส และไม่มีลูก

 

มีนักข่าวถามถึงหนังสือเรื่อง We Need to Talk About Kevin ที่ได้รับรางวัลว่า การที่เธอไม่มีลูกแต่ทำอย่างไรจึงเขียนถึงภาวะของแม่ได้อย่างสมจริง ไลโอเนลตอบว่าเธอเพียงแต่คิดถึงพ่อและแม่ของเธอแล้วมองกลับในมุมมองของลูกแค่นั้น

ไลโอเนลมีแฟนหนังสือเหนียวแน่นในระดับหนึ่ง ก่อนหน้าหนังสือเล่มนี้เธอมีงานตีพิมพ์มาแล้ว 6 เล่ม เธอนำต้นฉบับเควินฯ ไปเสนอกับเอเยนต์ที่ดูแลงานพิมพ์ของเธอ แต่ได้รับการปฏิเสธ เธอจึงหอบไปเสนอขายให้กับสำนักพิมพ์หลายที่ กระทั่งมีสำนักพิมพ์เล็กๆ รับพิมพ์ให้ หนังสือเล่มนี้เป็นที่ชื่นชอบในวงแคบ กระทั่งได้รับรางวัลออเรนจ์ไพรซ์ ครั้งล่าสุด มีการตีพิมพ์ต่อเนื่องอีกหลายครั้ง

มีแฟนหนังสือหลายคนถามถึงและรอคอยหนังสือเล่มใหม่ เธอพูดติดตลกว่า ทุกวันนี้ไม่ค่อยมีเวลา แค่ลุกจากเตียงและคอยจัดผมให้อยู่ทรงอย่างเดียวก็ใช้เวลาเป็นวันๆ แล้ว

นอกจากนี้ไลโอเนลยังคอยตามอ่านบทความเกี่ยวกับไวน์แดงและผลของไวน์แดงต่อสุขภาพ “ถ้าบทความพวกนั้นเป็นเรื่องจริง ฉันก็น่าจะมีอายุถึงร้อยสิบปี” เธอพูด

ระหว่างเขียนงาน ไลโอเนลจะไม่ฟังดนตรี แต่จะฟังหลังจากหยุดเขียนไปแล้วสักพัก เพลงที่มักเปิดจะเป็นเพลงของ อาร์อีเอ็ม, โทริ เอมอสและริกกี ลี โจนส์ ด้วยเครื่องเสียงที่สามีนักดนตรีแจ๊สบอกว่าฟังแล้วแสบแก้วหู

สำหรับรางวัลที่เธอได้รับจะเป็นเช็คมูลค่า 30,000 ปอนด์ และรูปปั้นบรอนซ์สัญลักษณ์แทนความเป็นผู้หญิง มีชื่อว่า เบซซี

นอกจากนี้แล้วยังมีรางวัลสำหรับนักเขียนหญิงหน้าใหม่ซึ่งมอบเป็นครั้งแรกให้กับไดอานา อีแวนส์กับเรื่อง 26a

ผู้ได้รับรางวัลออเรนจ์ไพรซ์ในปีก่อนๆ มีดังนี้

ปีค.ศ.1996 เฮเลน ดันมัวร์ จากเรื่อง A Spell of Winter

ปีค.ศ.1997 แอนน์ มิเชลส์ จากเรื่อง Fugitive Peices

ปีค.ศ.1998 แคโรล ชิลด์ส จากเรื่อง Larry’s Party

ปีค.ศ.1999 ซูซาน เบิร์น จากเรื่อง A Crime in the Neighborhood

ปีค.ศ.2000 ลินดา แกรนต์ จากเรื่อง When I Lived in Modern Times

ปีค.ศ.2001 เคต แกรนด์วิลล์ จากเรื่อง Idea of Perfection

ปีค.ศ.2002 แอนน์ แพทเช็ตต์ จากเรื่อง Bel Canto

ปีค.ศ.2003 วาเลอรี มาร์ติน จากเรื่อง Property

ปีค.ศ.2004 แอนเดรีย เลวี จากเรื่อง Small Island

 

เห็นที่อื่นมีรางวัลสร้างสรรค์อย่างนี้แล้วได้แต่หวังว่าเมืองไทยน่าจะมีแบบนี้บ้าง เพราะนอกจากซีไรต์ที่นักเขียนหญิงแทบไม่มีโอกาสได้เงยหน้าอ้าปากแล้ว รางวัลวรรณกรรมอื่นๆ ก็มองไม่เห็นที่ทางของนักเขียนหญิงเช่นกัน

 

ขอบคุณเรื่องราวดีๆจาก : เว็บไซต์สมาคมนักเขียนแห่งประเทศไทย