สมเถา สุจริตกุล (คนวรรณกรรม)

 

คนไทย และคนที่อาศัยอยู่ในทุกพื้นที่บนโลกใบนี้ ทึ่ได้ดูละครทีวี. เรื่อง ดอกส้มสีทอง ตั้งแต่ภาคหนึ่ง ภาคสอง จนกระทั่งมาถึง ภาคสาม ที่ทุกคนกำลังใจจดใจจ่อ อยากจะได้สัมผัสเร็วๆ คงจะสะดุด กับ ชื่อของ "สมเถา สุจริตกุล" ศิลปินที่มีความ สามารถหลายแขนง ไม่ว่าจะเป็นภาพวาด ดนตรี และ วรรณกรรม และอาจจะคิดว่า "ถ่ายเถา สุจริตกุล" เจ้าของบทประพันธ์เรื่อง ดอกส้มสีทอง คงจะเป็นคนเดียวกับ "สมเถา สุจริตกุล" คนวรรณกรรมของเราในวันนี้

 

ขอบอกว่า เป็นคนละคนกัน "สมเถา สุจริตกุล" เป็นลูกชายของ "ถ่ายเถา สุจริตกุล" คนที่ประพันธ์เรื่อง ดอกส้มสีทอง

 

"สมเถา" มีงานเขียน เช่นเดียวกับ ผู้เป็นมารดา และงานเขียนของ สมเถา ดูจะกว้างขวางมากกว่า ผู้เป็นมารดาด้วยซ้ำไป เพราะผลงานด้านวรรณกรรมของ "สมเถา" จะถูกเขียนขึ้นเป็นภาษาอังกฤษ หากจะนำมาทำเป็นภาษาไทย ต้องแปลจากต้นฉบับเดิมภาษาอังกฤษให้ออกมาเป็น ภาษาไทย คล้ายๆ กับผลงานเขียนของ คุณ ปองพล อดิเรกสาร

 

งานเขียนของ สมเถา ส่วนใหญ่ที่เป็นที่รู้จักของคนในต่างประเทศ จะเป็นวรรณกรรมด้าน นิยายวิทยาศาสตร์ โดยใช้นามปากกาว่า S.P.Somtow เนื้อหาจะเป็น นิยายวิทยาศาสตร์ที่มีกลิ่นอายความเป็นเอเชีย ที่ผลงานของเขาได้รับรางวัลเกียรติคุณ มากมายในต่างประเทศ อาทิ รางวัล Edmund Hamilton Memorial Award ในปี พ.ศ. 2525 จากเรื่อง The Dust, รางวัล Locus Award จากเรื่อง Starship & Haiku เป็นต้น

 

เหตุผลที่ สมเถา ต้องเขียนผลงานเป็นภาษาอังกฤษ เขาบอกว่า เพราะตอนผม เริ่มเขียนหนังสือผมไม่เป็นภาษาไทย ผมเริ่มเรียนภาษาไทยครั้งแรกตอนอายุ 8 ขวบ แรกๆ เขียนเป็นพวกบทกวี แล้วมาเป็นเรื่องสั้น จากนั้นก็ขยายออกไปเป็นนิยาย ประเภท วิทยาศาสตร์ เพราะมีใจรักงานด้านวิทยาศาสตร์

 

ในฐานะ คนวรรณกรรม สมเถา ให้เหตุผลระหว่าง พรสวรรค์ กับ พรแสวง ว่า จริงๆ แล้วพรสวรรค์มันก็สำคัญเหมือนกัน แต่ว่าพรสวรรค์มันไม่มาเอง เราต้องทำงานหนักมากกว่าที่มันจะมา คือคนที่ไม่ได้เขียนหนังสือ แล้วอยู่ดีๆ จะให้มันลอย ลงมาเฉยๆ คงเป็นไปไม่ได้ จริงๆ แล้ว 90% ของพรสวรรค์คืองานหนักที่เราทำเพื่อ จะเตรียมตัวให้พรสวรรค์มาได้

 

เมื่อพูดถึงแรงบันดาลของนักเขียน เขาบอกว่า จริงๆ แล้ว ถ้าเราไม่เคยประสบความลำบากมันก็เป็นนักเขียนยากนะ สมมุติว่า ถ้าคุณเป็นนักเขียนอิสระ ไร้สังกัด อยู่ในประเทศอย่างอเมริกา แล้วทุกเดือนมีบิลค่าน้ำ ค่าไฟ แรงบันดาลใจ มันหาไม่ค่อยยากหรอก เพราะบางทีบิลค่าน้ำ ค่าไฟก็เป็นแรงบันดาลใจแล้ว

 

ระหว่างนักเขียนที่ดี กับ นักเขียนที่ประสบความสำเร็จเหมือนกันไหม สมเถา มีเหตุผลเป็นของตัวเองว่า "ดี" กับ "สำเร็จได้" มันตรงข้ามกันเลย.ถ้าเราจะเป็นนักเขียน ที่สำเร็จมากๆ แล้วรวยมหาศาล จริงๆ แล้วมีเทคนิคเดียว คือเราจะต้องแต่งหนังสือ เล่มหนึ่ง แล้วหลังจากนั้นเราก็ต้องแต่งหนังสือเล่มเดียวกันนี้ตลอดชีวิต ถ้าคุณทำอย่างนั้นได้คุณจะรวยแน่ๆ สำหรับนักเขียนที่ดี ส่วนมากจะไม่ทำให้คนอ่านสบายใจเหมือนนักเขียน ที่ประสบความสำเร็จ เขาอาจทำให้คนอ่าน เครียดก็ได้ อันนี้เป็นสาเหตุที่ผมไม่รวย เท่าที่ควร เพราะว่าถ้าผมแต่งหนังสือเล่มเดียวกันสัก 2-3 ครั้งจะเบื่อแล้ว

 

สุดท้ายจะเป็นนักเขียนต้องทำอะไรบ้าง อ่านตรงนี้ได้เลย นักเขียนทุกคนควรมี มีเอกลักษณ์ของตัวเอง ถ้าคุณจะเขียนวรรณกรรมชิ้นหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องสั้นหรือ นวนิยาย คุณจะต้องมีอะไรที่อยากบอกให้คนอ่านได้ โดยให้มันยืนอยู่บนความเป็นจริง ที่สามารถสัมผัสได้ ไม่เพ้อฝัน คือต้องมีจริงๆ เพราะว่าถ้าไม่มี คนอ่านเขารู้ เขาไม่โง่ กันแล้ว

 

เรื่องราวของคนวรรณกรรมท่านนี้ มีอะไรที่น่าศึกษามากมาย ได้พบกับเขาเมื่อไร ลองเก็บเกี่ยวประโยชน์จากแนวคิดของเขาได้เลย ได้ประโยชน์เนื้อๆ ทั้งนั้น

พินิจ ใจคนึง หนังสือพิมพ์แนวหน้า