ชีวิตนักเขียน…

 

ระยะนี้หันไปทางไหนก็มีแต่คนพูดคุยกันแต่เรื่องหนักๆทำให้เครียดไปตามๆกัน เลยเกิดความคิดขึ้นมาว่า เราน่าจะหันมาเขียนเรื่องเบาๆบ้าง เพื่อเป็นเพื่อนไกลบ้านของพี่น้องในยามวิกฤตเศรษฐกิจและการเงินกำลังระบาดไปเกือบทั่วโลก

 

มีพี่น้องท่านหนึ่งถามว่า ผมมีชีวิตอยู่อย่างไร…กับการต้องเขียนหรือต้องอ่านเรื่องราวมากมายในแต่ละวัน (นอกจากการเขียนแล้วยังต้องทำหน้าที่บรรณาธิการ ดังนั้นเลยต้องอ่านข้อเขียนจากหลายๆท่านที่ส่งกันเข้ามา บางทีก็ต้องตัดต่อเนื้อหาสาระเพื่อให้เข้ากับเนื้อที่อันจำกัดของแต่ละคอลัมน์)

 

ถามว่ายากไหม…ขอบอกว่าจะว่ายากมันก็ยาก จะว่าไม่ยากก็ไม่ยาก เพราะสิ่งหนึ่งที่ผมลำบากใจมากที่สุดก็คือต้องไปตัดหรือต่อบทความหรือเรื่องราวที่เขียนมานั้นให้สั้นลงหรือยาวขึ้นให้พอดีกับเนื้อที่ของคอลัมน์นั้นๆ ความจริงแล้วไม่อยากทำ….เพราะผมเคารพและให้เกียรติผู้เขียนทุกท่าน นอกจากว่าเรื่องราวนั้นๆไปพาดพิงถึงผู้อื่นซึ่งเราต้องระมัดระวังเหมือนกัน

 

ส่วนอีกท่านหนึ่งที่โทรศัพท์มาเช้านี้ถามว่า ชีวิตนักเขียนนั้นเป็นอย่างไร แหม…เรื่องนี้ตอบยากเหมือนกัน หากจะเขียนทั้งหมดคงยาวเป็นเล่มแน่ เพื่อให้สรุปสั้นๆ ผมขออนุญาตนำ สุนทรกถา ในงานแจกรางวัลเรื่องสั้น “ช่อการะเกด” ครั้งที่ 8 วันที่ 25 พฤษภาคม 2534 ณ มหาวิทยาลัยหอการค้าไทย ของอาจินต์ ปัญจพรรค์ ศิลปินแห่งชาติสาขาวรรณศิลป์ พ.ศ.2534 และนักเขียนรางวัลศรีบูรพา ประจำปี พ.ศ.2535 ดังนี้

 

จากประสบการณ์ และหัวใจของ “อาจินต์ ปัญจพรรค์”

 

    “งานเขียนเป็นงานที่ต้องทำคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยว แต่ความโดดเดี่ยวคือเอกเทศในการคิด ความเปล่าเปลี่ยวให้เอกสิทธิ์ในการเขียน

    นักเขียนคือคนธรรมดาสามัญ มีความรักที่จะเขียน เขาเก็บวัตถุดิบ เลือกสรรออกมาปั้นด้วยจินตนาการ และถ่ายทอดออกมาด้วยภาษาเขียน

    แผ่นกระดาษจึงเป็นอาณาจักรของเขาที่เขาจะบันดาลให้มันลุกเป็นไฟ หรือเยือกเย็นด้วยแสงจันทร์ เขาใช้ความโดดเดี่ยว สร้างตัวหนังสือให้ดีเด่น เขาเปลี่ยนความเปล่าเปลี่ยวให้เป็นตัวหนังสือที่ปราดเปรียว

    โลกบนแผ่นกระดาษของเขาบังเกิดมวลชีวิตและความรู้สึกนึกคิดด้วยตัวหนังสือที่เขาสั่งให้มันเคลื่อนไหว เขาปล่อยตัว คน สัตว์ วัตถุลงบนแผ่นกระดาษ ในเหตุการณ์ที่เขากำหนดในบทเจรจาที่เขาเสกสรร ผลงานของนักเขียนคือทูตผู้มีเกียรติของภาษา

    ทูตผู้พูดชัดถ้อยชัดคำด้วยเหตุผล ทูตผู้มีมากด้วยความรอบคอบและรอบรู้ ทูตผู้มีชั้นเชิงในการดำเนินเนื้อเรื่อง ขั้นตอน วรรคตอน ย่อหน้า ขึ้นต้น เดินเรื่อง และลงท้าย

    ผลงานของนักเขียนเดินทางอย่างกล้าหาญ ผ่านการตรวจสู่สาธารณชน ผลงานที่ดีเดินทางด้วยตัวของมันเองอย่างสง่า ผ่านการจราจรไปด้วยคุณภาพ ไปจุดประกายไฟแห่งความบันเทิงเริงรมย์และปัญญาให้แก่ผู้อ่านนับแสนนับล้าน

    ไม่มีคะแนนพิเศษให้แก่ห้องแอร์ ไม่มีการตัดคะแนนผลงานของกระท่อม ต้องวัดกันด้วยฝีไม้ลายมือ-คุณค่า-คุณภาพ-คุณธรรม

    สายธารแห่งวรรณกรรมชิ้นหนึ่ง มีตาน้ำอยู่ที่ขุมวัตถุดิบ ผุดพลุ่งขึ้นมาด้วยความบันดาลใจ ขับเคลื่อนด้วยแรงแห่งภาษาและศรัทธาที่จะเขียน

    พ่อขุนรามคำแหงสร้างภาษาไว้ให้แก่เรา

    พ่อแม่สร้างสมองไว้ให้แก่เรา

    โลกสร้างวัตถุดิบรอเราอยู่

    เราลงมือใช้ความโดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยว สร้างงาน.”

 

คัดลอกมาจากหนังสือเรื่อง ชีวประวัติ อาจินต์ ปัญจพรรค์ เขียนโดย แน่งน้อย ปัญจพรรค์