Ko Un ผู้เป็นบทกวี

 

โคอุน – เป็นกวีผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งของโลกและเป็นกวีเกาหลีร่วมสมัยผู้มีชื่อเสียงมากที่สุด

 

 

ผีเสื้อสีขาว

ดูสิ

ผีเสื้อสีขาวตัวหนึ่ง

เจตภูต  โบยบิน

เหนือทะเลแห่งความโง่เขลา

 

หนังสือของโลกนี้ถูกปิดไปหมดแล้ว

(จาก White Butterfly ของ Ko Un)

 

โคอุน – เป็นกวีผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่งของโลกและเป็นกวีเกาหลีร่วมสมัยผู้มีชื่อเสียงมากที่สุด  ซึ่งภราดาแอนโธนีแห่งแตเซ & ลีซางหวา  ผู้แปลงานของเขาเป็นภาษาอังกฤษ  กล่าวใน Cirise Press (Fall/ Winter 2011-2012) ว่า

 

“แน่ละ  เหตุผลหนึ่งเกี่ยวเนื่องกับการแปล    งานของเขาเรียกร้องให้มีการแปล    ถึงปัจจุบัน  งานของเขาฉบับแปลตีพิมพ์กว่าสามสิบเล่มในสิบห้าภาษาเป็นอย่างน้อย”

 

เขาเริ่มเขียนบทกวีตั้งแต่เยาว์วัย  และแต่นั้นมาก็ได้รับการกล่าวขวัญว่าเขียนบทกวีทุกลมหายใจ    แอลเลน  กินสเบอร์ก  กวีอเมริกันผู้ล่วงลับ  กล่าวว่า

 

“โคอุน  เป็นกวีคนพิเศษ  ผู้ซึ่งเป็นส่วนผสมของผู้เชี่ยวชาญในพุทธศาสนา  นักเสรีนิยมผู้เคลื่อนไหวทางการเมืองอย่างเร่าร้อน  และนักประวัติศาสตร์โดยธรรมชาติ"

 

โคอุน เขียนมากกว่ากวีคนใดๆ ในเกาหลี  และผลิตงานหลากหลายเป็นจำนวนมาก  ไม่ว่าบทกวีสั้นๆ สองสามบรรทัด  บทกวีพรรณนาขนาดยาว  บทกวีบรรยายชีวิตในชนบท    ผู้เป็นกวีเคยกล่าวว่า  ถ้างานของตนมีคุณภาพไม่มากพอ ๆ กับปริมาณแล้วก็จะเลิกเขียนทันที

 

มาสเตอร์พีซของโคอุน ได้แก่ มันอินโบ (หมื่นชีวิต)  ซึ่งเป็นบทกวีสั้นๆ เกี่ยวกับปัจเจกบุคคลที่หลากหลาย    “มันเป็นเสมือนฝูงผีเสื้อ”  เขาให้สัมภาษณ์กับเดวิด  แพลตเตอร์  บรรณาธิการ Cordite Poetry Review (1 December 2009)  

 

“บทกวีแต่ละชิ้นแตกต่างกัน  แต่ละบทเกี่ยวกับบุคคลต่างๆ   ดังนั้น  ในแต่ละบทผมต้องหาสไตล์หรือรูปแบบที่เหมาะสมกับสิ่งที่ผมอยากจะพูดถึงบุคคลนั้นๆ  จึงมีสไตล์และรูปแบบหลากหลาย    ผมไม่ได้สนใจในรูปแบบ – เนื้อหาสร้างรูปแบบขึ้นมาเอง”

 

เวลา  ภาพลวง  ความหวัง  ความสงบ  และเซนมักเป็นสารัตถะสำคัญในกวีนิพนธ์ของโคอุน

 

บทเพลงหนึ่ง

ลมพัด

โดยตัวเอง

 

เธอเป็นหญ้า

ฉันเป็นต้นไม้

 

ลมพัดอีกครั้ง

คลื่นกระจาย

เหนือทะเลยามเย็น

 

เราเปลี่ยนแปลงเสมอ

 

(จาก  A Certain Song ของ Ko Un)

 

Ko Un เกิด ค.ศ. 1933  ที่เมืองคุนซัน  จังหวัดชอลลาบุก    ระหว่างสงครามเกาหลี (1950-1953) อันโหดร้าย  เขาเสียสติและพยายามฆ่าตัวตายครั้งแรก  ซึ่งเขาได้พยายามอีกสี่ครั้งในช่วง 20 ปีต่อมา    ก่อนยุติสงคราม  เขาบวชเป็นพระในพุทธศาสนา    ในช่วงสิบปีถัดมา  เขาปฏิบัติเซนอย่างเคร่งครัดและเดินทางไปทั่วประเทศ

 

ในปี 1957  เขาก่อตั้งหนังสือพิมพ์พุทธศาสนา  และเริ่มตีพิมพ์บทกวี  ความเรียง  และนวนิยาย    ครั้นปี 1962  เมื่อเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในฐานะกวีและเป็นเจ้าอาวาสวัดสำคัญ ๆ หลายวัดแล้ว  เขาก็ลาออกจากคณะสงฆ์

 

ระหว่างปี 1963-1966  เขาปลีกตัวไปอยู่บนเกาะเชจู  ก่อตั้งโรงเรียนการกุศล  สอนศิลปะและวรรณกรรมเกาหลี  เขียนบทกวีเชิงสัญลักษณ์อันลึกซึ้งงดงาม  และได้รับความทุกข์ทรมานจากการนอนไม่หลับและติดสุราเรื้อรัง    ในช่วงปี 1967-1973  กลับมาอยู่กรุงโซลและผลิตงานจำนวนมาก    ครั้นปี 1973  เขาก็ตื่นขึ้นมารับรู้ความเป็นจริงของประเทศจากการเผาตัวเองของกรรมกรผู้ไร้การศึกษาคนหนึ่ง  ซึ่งทำให้เขาเข้าร่วมกิจกรรมทางการเมืองและสังคมเพื่อต่อต้านระบอบทหาร  และยังเข้าร่วมในการต่อสู้เพื่อสิทธิมนุษยชนและคนงาน

 

เมื่อก่อตั้งสมาคมนักเขียนเพื่อเสรีภาพในปี 1974  เขาเป็นเลขานุการคนแรกของสมาคม    ระหว่างปี 1974-1982  เขาถูกบีบคั้นโดยองค์กรสืบราชการลับของเกาหลี (KCIA) หลายครั้งและเป็นเวลานาน  ด้วยการจับกุม  กักบริเวณ  คุมขัง  ทรมาน  และจำคุก    ในปี 1980  เขาถูกตัดสินจำคุก 30 ปี  แต่ต้องโทษอยู่สองปีครึ่ง  ก็ได้รับการปล่อยตัวเป็นอิสระจากการนิรโทษกรรมทั่วไป

 

ในปี 1983  เมื่ออายุห้าสิบ  เขาแต่งงานกับลี  ซางหวา  อาจารย์วรรณกรรมอังกฤษ  และลงหลักปักฐานที่เมืองอันซอง  ทางใต้ของกรุงโซล    สองปีต่อมาก็ได้ลูกสาวคนหนึ่ง    พร้อมกับชีวิตสมรสนี้  ก็เริ่มช่วงเวลาแห่งการผลิตอันไม่มีใครเสมอเหมือนในประวัติวรรณกรรมเกาหลี – นักวิจารณ์คนหนึ่งเรียกว่า “การปะทุของกวีนิพนธ์”    นักวิจารณ์เรียกขานเขาว่า “Ko Uns”  แทน  “Ko Un”  เพราะพลังอันเหลือเชื่อของกวีผู้นี้  ซึ่งได้ผลิตงานมากมายและหลากหลายราวกับการระเบิดของภูเขาไฟ

 

โคอุน เขียนเกี่ยวกับตัวเองว่า

 

“กวีนิพนธ์เป็นดาวเหนือของฉัน    มีคนพูดว่าฉันถูกลิขิตมาเป็นกวี  แต่ฉันไม่ได้ปรารถนาที่จะจบชีวิตของตนในฐานะกวี    อีกนัยหนึ่ง  ฉันหวังว่าฉันจะได้เป็นบทกวีในวาระสุดท้ายของกวี    บทกวี  มิใช่กวี!”

 

เสียงกระซิบ

…ฝนตก

ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะ

โต๊ะพูดเงียบ ๆ

ครั้งหนึ่งฉันเป็นดอกไม้  เป็นใบ  เป็นต้น

ฉันหยั่งรากใต้ดิน

ที่เหยียดยาวไปไกลถึงโอเอซิส

ในทะเลทรายโพ้น

 

…ฝนหยุด

ฉันออกไปข้างนอก

หญ้าชุ่มโชกบอกฉัน

ครั้งหนึ่งฉันเป็นความรู้สึกแห่งความรื่นรมย์

และความเศร้าโศกของเธอ

ฉันเป็นชีวิตและบทเพลงของเธอ

ฉันเป็นความฝันของเธอ

 

…ตอนนี้ฉันพูด

กับโต๊ะ

กับเหล็ก

กับโลก

ครั้งหนึ่งฉันเป็นเธอ  เป็นเธอ  เป็นเธอ

ตอนนี้ฉันเป็นเธอ  ฉันเป็นเธอ

 

(จาก The Whisper ของ Ko Un)

 

ขอบคุณเรื่องราวดีๆจาก หนังสือพิมพ์กรุงเทพธุรกิจ