เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย

 

ชลลดา เตียวสุวรรณ คือชื่อจริงนามสกุลจริงของนามปากกา เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย ผู้หญิงคนนี้คือหนึ่งในบรรดานักเขียนจากสำนักศิษย์สะดือ เจ้าของพ็อกเก๊ตบุ๊กมากมายหลายเล่ม รวมถึงเจ้าของบทภาพยนตร์อย่าง วัยอลวน 4 และ เด็กหอ และเธอคือคนที่เป้ สีน้ำ แนะนำให้เราไปคุยด้วยครับ

 

จำได้ไหมว่าคุณรู้จักกับเป้ สีน้ำตั้งแต่ตอนไหน

พี่เป้เป็นเพื่อนพี่จุ้ย (ศุ บุญเลี้ยง) แล้วเราก็ทำงานอยู่กับพี่จุ้ยมาตั้งแต่ 20 ปีที่แล้ว ก็เลยรู้จักพี่เป้ เมื่อก่อนยังเคยเชิญพี่เป้ไปเป็นศิลปินรับเชิญสาธิตการวาดรูป ไปร้องเพลง ก็รู้จักมาตั้งแต่ตอนนั้น  

 

คุณคิดว่างานเขียนเป็นงานที่โดดเดี่ยวหรือเปล่า

โดดเดี่ยว แต่ไม่เปลี่ยวเหงานะคะ เหงาไม่เหงาอยู่ที่แต่ละคนว่าเป็นคนขี้เหงาหรือเปล่า แต่ว่าเราสบายมาก ชอบอยู่คนเดียว

 

คนที่คุณสนิทที่สุดในตอนนี้คือใคร

เพื่อนค่ะ มีเพื่อนสนิทหลายคน แต่เราไม่ได้เกาะกันเป็นตังเม คือไม่ได้ต้องอยู่ด้วยกันตลอด 

 

มีบ้างไหม ที่วันหนึ่งๆ ไม่เจอใครเลย

ประจำค่ะ ยิ่งถ้าต้องเขียนงานที่มันต่อเนื่องนานๆ เช่นบทละคร บทหนัง บางวันไม่ได้ออกมาจากบ้านเลย ไม่ได้เจอใคร ถ้าไม่มีใครโทรมาหาก็ไม่ได้พูดกับใคร ถ้ามีคนโทรมาก็ อ้า…วันนี้ได้พูดกับมนุษย์แล้ว (หัวเราะ)

 

คุณใช้เรื่องนามปากกาว่า เพลงดาบแม่น้ำร้อยสาย เคยมีแม่น้ำที่รู้สึกผูกพันกับมันบ้างไหม

ถ้านึกเดียวนี้เลย จะนึกถึงแม่น้ำคงคา คือไม่ได้ผูกพันอะไรกับแม่น้ำคงคาหรอก แต่เวลาที่ไปคงคาทีไรมันจะมีภาพชีวิตที่มันอยู่กับแม่น้ำตรงนั้น ไม่ว่าจะเป็นคนอาบน้ำ คนมานอนรอความตาย คนเอาศพมาเผา คนลงเรือล่องแม่น้ำ แล้วก็มีเรือสินค้าพายมาจอดเทียบขายของ มันจะมีภาพชีวิตเยอะมาก

 

เห็นหนังสือหลายเล่มของคุณพูดถึงอินเดีย ทำไมคุณถึงชอบไปอินเดีย

อินเดียเป็นประเทศใหญ่ ใหญ่มากประมาณ 6 เท่าของประเทศไทย มันจึงมีความหลายหลายของวัฒนธรรม ภูมิประเทศ ภูมิอากาศ คน อาหาร  มันก็เลยไปได้เรื่อยๆ

 

ทำไมคุณถึงชอบเดินทาง

มันน่าจะเป็นนิสัยที่ติดมาแต่เด็กนะคะ ตอนนั้นคุณยายจะพาไปหาน้าที่จังหวัดนั้น จังหวัดนี้ ทอดกฐินผ้าป่า เราจะเป็นเด็กที่มีฟังก์ชั่นเหมาะแก่การเดินทางมาก เพราะไม่เคยเมารถ เมาเรือ ไม่เคยท้องเสีย กินได้ทุกอย่าง

 

คุณมีของชิ้นไหนที่มีความทรงจำกับมันบ้างไหม

ไม่มีค่ะ เอาไปได้หมดเลย อยากได้อะไรเอาไปเลย พยายามจะไม่มี พยายามจะเอาของที่มีอยู่ออกไปให้เยอะที่สุดด้วยซ้ำไป เมื่อเช้าก็เพิ่งเอาไมโครเวฟไปให้คนอื่น (หัวเราะ)

 

ถ้าคุณสามารถคุยกับใครก็ได้ในโลกนี้ทั้งอดีตและปัจจุบัน คุณอยากคุยกับใคร

พระพุทธเจ้า คือเราฟังคำสอนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร คนที่ค้นพบและเข้าใจความจริงเหล่านี้ได้ถือว่าเจ๋งสุดยอด  แต่เจอแล้วอาจไม่รู้จะคุยอะไรก็ได้นะ

 

สมมุติว่าวันหนึ่งคุณต้องจากโลกนี้แล้ว แล้วเก็บความทรงจำไว้ความทรงจำเดียวอยากจะเก็บเรื่องอะไรไว้ 

คงจะจำว่าตอนมีชีวิตอยู่ในชาตินี้ เรามีชีวิตที่ดีขนาดไหน มันอาจจะไม่เลิศเลอตามนิยามความหมายของคนอื่น  แต่ว่าสำหรับเรา เราพอใจมาก…ชีวิตนี้ nothing more to ask for.

 

ถ้าคุณต้องเขียนบทละครให้ชีวิตตัวเอง คุณคิดว่ามันจะออกมาเป็นละครแบบไหน 

เคยนึกเหมือนกันตอนดูรายการทอล์กโชว์ แล้วก็นึกไปว่าชีวิตเรานี่ออกทีวีไม่ได้เลย เพราะมันเรียบง่ายมาก ไม่ได้มีอะไรโลดโผนโจนทะยาน มีแต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ถ้าเป็นหนังก็คงออกแนวหนังญี่ปุ่น ตั้งกล้องไว้นิ่งๆ แล้วก็เดินไปเดินมา

 

คุณอยากแนะนำให้เราไปคุยกับใครต่อ เพราะอะไร

แทนไท ประเสริฐกุล เราเป็นแฟนคลับงานเขียนของแทนไท เป็นนักชีววิทยาที่ลูกบ้าเยอะ เขาสามารถเอาวิชาพวกนั้นมาย่อยให้เราเสพได้อย่างสุขสมในอารมณ์ค่ะ