อุเทน มหามิตร เจ้าของผลงาน “ฤดูมรสุมบนสรวงสวรรค์”

     

     อุเทน มหามิตร ศิลปินหนุ่มจากคณะวิจิตรศิลป์ เชียงใหม่ เข้ารอบในครั้งนี้จากหนังสือทำมือ นับเป็นหน้าใหม่ที่ไม่ใช่มือใหม่เสียทีเดียว เพราะเขาเคยมีผลงานตีพิมพ์แล้ว คือ รวมเรื่องสั้น ภวาภพ (พิมพ์โดยสำนักพิมพ์สเกล) และ หนังสือเด็ก นิทานอิสระ (พิมพ์โดยสำนักพิมพ์โกมลคีมทอง) และเขายังเคยได้รับรางวัลดีเด่น ประเภทกวีนิพนธ์ จากงานมหกรรมหนังสือทำมือ (จัดโดยเครือข่ายนักเขียนแห่งประเทศไทย) 

กวี หรือ ศิลปิน

“ภาพกับภาษามันไปด้วยกันได้ วรรณกรรมกับจิตรกรรมมันไปด้วยกันครับ เหมือนเราเขียนภาพมันก็มีภาษาอยู่ในหัวเรา เวลาเราเขียนบทกวี มันก็มีภาพอยู่ในหัวเรา อาจจะมีคนบอกว่างานของผมเหนือจริง เหนือจินตนาการ แต่คือผมก็เขียนสิ่งที่คิด ภาพที่เขียนผมก็เป็นงานแบบแอ๊บสแท็ก (abstract) ผมเอาเชื้อรามาวาดภาพ เอาผ้าไปหมักเชื้อรา เอาเชื้อรามาวาดภาพพอร์ทเทรท ส่วนงานที่เขียนเป็นไร้ฉันทลักษณ์ เพราะเวลาเขียนงานฉันทลักษณ์ผมว่ามันยากเรื่องตอนคิดหาสัมผัสลงตัว แต่ว่าตอนเรียนมัธยม ที่ครูภาษาไทยเขาให้ทำผมก็ทำได้นะครับ ชอบด้วยซ้ำ”

เขียนจาก…

“เขียนงานจากอารมณ์ มีอารมณ์อยากเขียนอยู่ตลอด จริงๆ แล้วไม่อยากลุกจากเก้าอี้เลยครับ แต่ก็อยากเดินทางไปหาสิ่งต่างๆ แต่การทำงานอื่นก็ให้ประสบการณ์ที่เอาไปทำงานเขียน งานของผมเขียนถึงสังคมเยอะนะครับ การเมือง ก็มีการเมืองท้องถิ่นในพะเยา ผู้ว่าราชการจังหวัด เขียนเมื่อเห็นของขัดหูขัดตา ทำให้ผมรู้สึกว่ามองโลกในแง่ร้ายขึ้นเยอะนะครับ สำหรับการอ่านงานของผม ไม่ต้องไปหาความหมาย แค่อิมเมจตาม ถ้าอิมเมจตามผมไม่ทันก็อาจจะคิดว่างานของผมอ่านยาก ให้คิดภาพครับแล้วจะอ่านงานผมสนุกขึ้น”

หนังสือทำมือ

“ผมเขียนงานตั้งแต่สมัยเรียนปี 4 เริ่มเขียนกลอนเปล่าก่อน แล้วก็รวมเล่มกลอนเปล่า ปี 5 ผมทำศิลปะนิพนธ์ เป็นนิทาน และภาพประกอบ ซึ่งต่อมาก็เอาไปเสนอสำนักพิมพ์ต่างๆ และสำนักพิมพ์โกมลคีมทอง จัดพิมพ์ ปัจจุบันผมมีงานทั้งทำมือ และที่ตีพิมพ์รวมแล้วมากกว่า 10 เล่ม ผมเริ่มจากเขียนกลอนเปล่า เรื่องสั้น และกำลังจะไล่ไปนวนิยาย จากสั้นๆ ก็ยาวขึ้นๆ ”

“ส่วนหนังสือทำมือ แบ่งเป็น 2 ส่วน ส่วนหนึ่งแจก แจกผู้ใหญ่ ซึ่งก็ได้รับผลตอบรับพอสมควร อีกส่วนขายครับ ผมฝากขายร้านหนังสือเดินทาง (กรุงเทพฯ) และร้านเล่า (เชียงใหม่) ยอดขายก็ไม่ได้ดี แต่ว่างานของผมกำลังจะพิมพ์ อีกโดยสำนักพิมพ์ไชน์”

อุปสรรคของการเขียน

“ผมตั้งใจสลับกันครับ ต้นปีผมอยากจะเขียนงานอย่างเดียว ปลายปีผมอยากจะวาดรูปอย่างเดียว ผมอยากทำอย่างนี้ได้ แต่ความจริงคือ เราต้องออกไปทำงานเลี้ยงชีพ หาเงินทอง ซึ่งเป็นอุปสรรคครับ บางทีก็เขียนงานอยู่ แต่พอมาล้วงกระเป๋าตัวเอง มันก็ไม่มีอะไรอยู่ในกระเป๋าเสียแล้ว ผมก็ต้องลุกออกจากโต๊ะเขียนหนังสือไป เพื่อหางานทำ ผมอยากทำงานไปด้วย และเขียนไปด้วย แต่มันยากครับ”

กวีนิพนธ์กับทฤษฎีวงกลม

“กวีนิพนธ์…(หยุดคิดนาน) ร่อแร่ครับ เป็นคำที่ไม่สวยเลยนะครับ ทั้งๆ ที่กวีนิพนธ์มันก็สั้นๆ นะครับ ทำผมคิดว่า คนสมัยนี้เป็นโรคสมาธิสั้น ทำไมเขาไม่อ่านกวีนิพนธ์ ก็มันสั้น สั้นกว่าเรื่องสั้น กว่านวนิยาย จริงๆ มันน่าจะเหมาะกับคนสมัยนี้มากกว่านะครับ”

“แต่ที่ว่าร่อแร่ไม่ใช่เลวร้ายครับ แต่ผมเชื่อในทฤษฎีวงกลม พอมันตกต่ำถึงที่สุดมันจะวนกลับขึ้นมาใหม่ อย่างเพลงเก่าๆ ก็กลับมาฮิตได้เลย เวลาเจอคนๆ หนึ่ง ผมคิดว่า ไม่ได้เจออีกแล้ว แต่อีกพักมันก็วนกลับมาเจอกันอีก ได้ร่วมงานกันอีก เช่นเดียวกันครับ วันหนึ่งกวีนิพนธ์ก็จะกลับมา”

ขอบคุณบทความจากนิตยสาร " ขวัญเรือน "