งานวิจัย : การพัฒนาทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1
ศศิกุล ปิยานุกูล (2535) นิสิตปริญญาโท คณะครุศาสตร์ สาขาวิชาการสอนภาษาไทย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ได้ทำการวิจัยเรื่องการพัฒนาทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 กลุ่มตัวอย่างเป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนนางรอง อำเภอนางรอง จังหวัดบุรีรัมย์ 2 ห้องเรียน จำนวน 80 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง 40 คน กลุ่มควบคุม 40 คน ทำการทดลองโดยกลุ่มทดลองเรียนโดยใช้แบบฝึกทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณ กลุ่มควบคุมไม่ใช้แบบฝึกทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณ ใช้เวลากลุ่มละ 12 คาบ ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มทดลองมีการพัฒนาทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณสูงกว่ากลุ่มควบคุม และกลุ่มทดลองมีการพัฒนาทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณหลังการทดลองสูงกว่าก่อนการทดลอง
ศศิกุล ปิยานุกูล. (2535). การพัฒนาทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่1. วิทยานิพนธ์ ค.ม. (การสอนภาษาไทย). กรุงเทพฯ: บัณฑิตวิทยาลัย จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. อาจารย์ที่ปรึกษา:ศ.ดร.สุจริต เพียรชอบ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อพัฒนาทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 ในด้านการหาเหตุผล การตีความ การจับใจความสำคัญ การแยกข้อเท็จจริงจากข้อคิดเห็น การวิเคราะห์ และการประเมินค่า กลุ่มตัวอย่างประชากรที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้เป็นนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1 โรงเรียนนางรอง อำเภอนางรอง จังหวัดบุรีรัมย์ 2 ห้องเรียน จำนวน 80 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง 40 คน กลุ่มควบคุม 40 คน ผู้วิจัยได้ทำการทดสอบก่อนการทดลองและนำคะแนนที่ได้มาทดสอบหาค่าที (t-test)ปรากฎว่านักเรียนทั้ง 2 กลุ่ม มีผลสัมฤทธิ์ทักษะการฟังภาษาไทยไม่แตกต่างกัน ทำการทดลองโดยกลุ่มทดลองเรียนโดยใช้แบบฝึกทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณ กลุ่มควบคุมไม่ใช้แบบฝึกทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณ ใช้เวลากลุ่มละ 12 คาบ จากนั้นทดสอบอีกครั้งหนึ่งนำคะแนนที่ได้มาเปรียบเทียบกับคะแนนสอบก่อนการทดลอง และเปรียบเทียบกันระหว่างกลุ่มทดลองและกลุ่มควบคุม
ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มทดลองมีการพัฒนาทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณสูงกว่ากลุ่มควบคุม และกลุ่มทดลองมีการพัฒนาทักษะการฟังภาษาไทยอย่างมีวิจารณญาณหลังการทดลองสูงกว่าก่อนการทดลอง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05