เด็กชายตีตี้มาอยู่ที่บ้านคุณยายในวันหยุด ขณะที่รอคุณยายทำอาหาร ตีตี้ก็เล่นอยู่ในห้องครัว ตีตี้เอารูปวาดฝีมือตัวเองมาตกแต่งผนัง ตีตี้แต่งตัวให้เจ้าแมวเหมียว ตีตี้ตกแต่งโต๊ะกินข้าว แต่ละกิจกรรมของตีตี้ “คุณยายไม่พูดว่าอะไร” นอกจากมองแล้วยิ้ม หัวเราะ เอ็นดู
          พอคุณยายทำอาหารเสร็จ ตีตี้เข้าไปช่วยยก
         “โอ๊ย! ร้อนจัง” มือของตีตี้ไปแตะโดนหม้อแกงจืดที่ตั้งอยู่บนเตาไฟเข้าแล้วล่ะ
          คุณยายดึงมือตีตี้ขึ้นมาเป่า “โอม เพี้ยง! ไม่เจ็บนะไม่เจ็บ” คุณยายพูดแค่นั้น
          แล้วลูบหัวตีตี้อย่างอ่อนโยน
          ผ่านไปไม่ทันไร มือคุณยายก็ไปโดนหูกระทะร้อนเข้ามั่ง
          “อูย!” คราวนี้มือของคุณยายไปแตะโดนหูกระทะที่ตั้งบนเตาไฟบ้าง
          ตีตี้รีบเข้าไปหาคุณยาย “โอม เพี้ยง! ไม่เจ็บนะไม่เจ็บ” ตีตี้ดึงมือคุณยายมาเป่า
แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะขึ้นพร้อมกันอย่างมีความสุข
          เช้าวันนั้นเด็กชายกินข้าวหมดจาน “เพราะกับข้าวที่คุณยายทำอร่อยที่สุดเลย” ก่อนจะไปติดรูปที่ข้างผนังก็บอกว่า “โอม เพี้ยง! ตีตี้รักคุณยายมากครับ”
โอม...เพี้ยง! เป็นหนังสือภาพที่ให้ความรู้สึกความอบอุ่นและเรียบง่ายตามแบบฉบับของครอบครัวไทย จากรายละเอียดของเนื้อเรื่องและการสร้างสรรค์ภาพ เป็นหนังสือภาพที่เสนอภาพของตัวละครเป็นผู้สูงอายุ และแสดงถึงความผูกพันกับเด็ก ใช้การบรรยายแทรกด้วยบทพูดของตัวละครในรูปแบบของนิทานสองภาษา (ไทย-อังกฤษ)
          คาถาวิเศษ “โอมเพี้ยง!” ช่วยให้ความรู้สึก “เจ็บ” บรรเทาลงได้ เพราะความเอื้ออาทรและความห่วงใยที่ผู้ใหญ่มีให้เด็กน้อย และเด็กน้อยก็สื่อสารกลับด้วยความรู้สึกและถ้อยคำเดียวกันนี้ เป็นหนังสือที่เปิด“หน้าต่างแห่งโอกาส”ในการพัฒนาเด็กอนุบาลในเรื่องของความรักความผูกพันกับญาติผู้สูงวัย และทำให้เด็กได้เรียนรู้ในเรื่องการสื่อสารหรือสัมพันธภาพระหว่างบุคคล ที่มาจาก “ใจ” แม้จะใช้คำเพียงคำเดียวก็มีพลังมหาศาลต่อผู้รับ